எப்போதாவது ஊருக்குள் யானை வரும். அதற்கு முன்பே மணியோசையெல்லாம் வந்த நினைவில்லை. தெருவில் இருக்கும் மணிகண்டன் தான் கத்திக்கொண்டே ஓடிவருவான். எட்டாம் வகுப்பு வரை எந்த லஜ்ஜையும் இன்றி கத்திக்கொண்டே பின்னால் போனதுண்டு. இரண்டு தெரு தள்ளி இருக்கும் சிறிய கோயில் அதன் வாசலில் இருக்கும் பெரிய வேப்ப மர நிழல். அதுதான் யானைப்பாகனுக்கு உகந்த இடம். தெரு நண்பர்கள் மூன்று நான்கு பேர் சேர்ந்து சந்து வழியாக ஓடி அங்கு போய் நிற்பதற்குள் ஊரின் எல்லாப்பக்கங்களில் இருந்தும் கூட்டமாக வந்து அரைவட்டமாக நின்றிருப்பார்கள். மூன்றாவது நான்காவது வரிசையில் நின்று எட்டிப் பார்க்க வேண்டும். எட்டி எட்டி என்பதே சரி.
துதிக்கை வழியே வரும் காற்று, அந்த இடத்தை துப்புரவாகத் துடைத்து, வாழ்வில் முதல்முறையாக அங்கிருக்கும் சாலையின் அசல் நிறம் தெரியும்படி ஆக்கி இருக்கும். யானையை அவ்வளவு அருகில் பார்க்க, அதன் சொரசொரப்பு, சதை தொங்கும் கழுத்து, முன்னும் பின்னும் ஆடும் துதிக்கை, ஒரு பக்கமாய் சரிந்து சரிந்து நிற்கும் பாங்கு என நேரம் போவதே தெரியாமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது வழக்கம். இரண்டு விசயங்கள் இப்போது நினைத்தாலும் ஆச்சர்யம் அளிப்பவை. ஒன்று சாணம் போட்டதும் எல்லோரும் ஓவென கத்திக்கொண்டே பாதத்தில் அந்த இளம் சூட்டு விழும்படி மிதிப்பது. இரண்டாவது, ஊரிணியில் யானையை குளிப்பாட்டும் வைபவம்.
நீருக்குள் இறங்கத் தயங்கி மெதுவாக முன்னேறும் யானை, சற்றைக்கெல்லாம் அப்படியே ஆனந்தத்தாண்டவம் ஆடத் துவங்கி விடும். சற்று அமைதியாக அப்படியே இருப்பது, பின் துதிக்கையால் நீரை வாரி பூப்போல் தூவுவது. தன் முதுகில் அள்ளி எறிந்துகொள்வது, மீண்டும் அமைதியாக நீரில் பாதி தெரிவது போல் அமர்ந்திருப்பது என யானை அவ்வளவு குதூகலமாக குளிக்கும். அதைவிட குதூகலமாக இருக்கும் வேடிக்கைப் பார்ப்பது.
முற்றாக நனைந்த யானையின் நிறம் இருக்கிறதே, அதுதான் இந்தக் கட்டுரை எழுதக் காரணம். ஆம். அந்தக் கருமை எதனோடும் ஒப்பிட்டுவிடமுடியாதபடியான ஓர் அழகைக் கொண்டுவரவல்லவது. அடர் கருமை என்று சொல்லமுடியாது. ஆனால் அவ்வளவு அடர்த்தியான ஒன்றாகத்தான் இருக்கும்.நல்ல மழையின் நனைந்த தார்ச்சாலைக்கு அந்தக் குணம் உண்டு. நெடுஞ்சாலைப் பயணங்களில் மழை பொழிந்தால் முதலில் என் கண்கள் போவது மழை நனைத்த தார்ச்சாலைக்குத்தான். துடைத்து அடித்துக்கொண்டு போகும் கருமை என்பது வசீகரம் அல்லவா! இப்படி நனைந்த யானை, ஈரம் படிந்த தார்ச்ச்சாலை என நினைக்கும்பொழுதே அங்கு நிரம்பித் ததும்பும் பசுமை நினைவிற்குள் வந்துவிடும்.
நாங்கள் அனைவரும் அப்படி யானையைப் பார்க்க ஓடிப்போய், பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கூட்டம் குறையக் குறைய நானும் மணிகண்டனும் மட்டும் உடன் இருந்து, அது குளிக்கப் போகிறது என்பதை குறிப்பால் அறிந்து, கூடவே நடந்து ஊருணி வரைப் போய் நின்று அந்த அற்புத தரிசனம் முடித்து தெருவிற்குள் நுழையும்பொழுதே ஏதோ அசம்பாவிதம் என உள்ளுணர்வு உந்தியது.
மணிகண்டன் வீட்டுவாசலில்தான் கூட்டம். யானையைப் பார்த்தது போலவே அரைவட்டமாய் தெருக்காரர்கள் சுற்றி நிற்க மணிகண்டனின் அம்மா அழுதுகொண்டிருந்தார். அப்பா உர்ர்ரென்று இருந்தார். மணிகண்டனைப் பார்த்த நொடியில் கூட்டத்தைத் தள்ளிக்கொண்டு வந்து அடித்தார். நான் தடுக்கப்போக எனக்கும் இரண்டு அடி விழுந்தது. விசயம் என்னவென்றால் மணிகண்டன் இருக்கிறானே என அவர்கள் இருவரும் வெளியே போயிருக்கிறார்கள். யானையைப் பார்த்தவன் ஓடிவந்துவிட்டான். அவனுடைய அக்கா, யாருடனோ காதல் அது இது என்று புரியாத பேச்சுகள் நிகழ்ந்து ஓய்ந்த ஒருவாரத்தில் கூட்டி வந்து வைத்திருந்தார்கள். யாரும் இல்லாத தருணத்தை பயன்படுத்தி, பூச்சி மருந்தை அருந்திவிட்டாள். தெருவில் இதுபோன்ற சகலவித அக்கப்போர்களுக்கும் ஒரே அருமருந்து மருத்துவரான ஒத்தரூவா குருசாமி டாக்டர் கோதாவில் குதித்து, டியூப்பி என அவர் சொல்லும் அந்த குழாயை சொருகி, மருந்தை வெளியே பம்ம்புசெட் போல் இழுத்துவிட்டுப் போய்விட்டார். உயிருக்கு ஆபத்தில்லை என்றாலும் மானம் அது இது என்று பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். இதோ இத்தனை ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன, இப்போது அந்த அக்காவின் அப்போதைய அந்தக் கண்களை மறக்கவே முடியவில்லை. அப்படி ஒரு மரணத்தின் தூது போல் இருந்தன, பொலிவிழந்த அக்கண்கள். எங்கெங்கோ இருந்தெல்லாம் சைக்கிளில் வருவார்கள் அந்த அக்காவின் கடைக்கண் பார்வைக்காக என்பதெல்லாம் எங்களுக்குள் பேசுபொருளாக இருந்தன அப்போது. அதன்பிறகு மணி தலையெடுத்த பிறகு நான்கைந்து சண்டைக்கெல்லாம் கூட்டிப் போவான் எங்களை. எங்களை என்றால் என்னைத்தவிர மற்ற பசங்களை. எனக்கு வயிற்று வலி வந்துவிடும் மிகச்சரியாக அப்போதெல்லாம் அதனால்தான் போனதில்லை என்பது தேவையற்ற ஒன்று.
சென்ற வாரத்தில் ஒருநாள் மணிகண்டனின் அக்கா குழந்தைகளுக்கு காது குத்து என போயிருந்தேன். இச்சம்பவத்தை சட்டென நினைவிற்கு கொண்டுவந்தன, அந்தக் கண்கள். ஏனெனில் இப்போது அவ்வளவு பிரகாசமாக நான் முன்பு சிறுவயதில் இருக்கும்போது பார்த்து ரசித்த அதே கண்கள். மலர் மொக்குபோல், சுடர் அசங்குவது போல் அவ்வளவு பிரகாசமான கண்கள் அவை. அதே காதலனை அடம்பிடித்து கரம்பிடித்து நன்றாக வாழ்ந்துவருவதன் சாட்சியாகத் தோன்றின.
சொல்லப்போனால் அகத்தின் அழகு முகத்தில் எல்லாம் தெரிவதில்லை. கண்கள் தான் நம் மனதின் கண்ணாடி. அதனால்தான் கபிலர் இப்படி எழுதுகிறார், பசலை ஆர்ந்தன குவளை அம் கண்ணே ! என்று.
அற்புதமான பாடல் அது. மேற்சொன்னது சம்பவம் போலத்தான். தலைவி, தன் தலைவனைப் பிரிந்து வாடுகிறாள். பசலை நோய் பீடித்து, வருந்தி இப்படிச் சொல்கிறாள்.
தூசி படிந்த அழுக்கு நீங்க, பாகனால் நன்கு கழுவி குளிப்பாட்டப்பட்ட யானையைப் போல, நன்கு பெரிய மழை பொழிந்து பளபளவென ஈரமாகக் காட்சியளிக்கும் கரிய பெரும் பாறாங்கல் கிடக்கும் காடு, பசுமையாக இருக்கிறது. அந்த ஊரைச் சேர்ந்த தலைவன், பொருள் தேடுவதற்காகப் பிரிந்து போய்விட்டான். அவன் இல்லாமல் காம நோய் என்னை வாட்டுகிறது. குவளை மலர்கள் போல் இருந்த என் கண்கள் இதோ இப்படி பசலை தோய்ந்து பொலிவிழந்துவிட்டன, தோழி,என்கிறாள்.
யானையும் மழையும் பசுமையும் வளத்தைக் குறிக்கும். சங்கப்பாடல்களில் பெரும்பாலும் தன் தலைவனின் ஊர்ப்பெருமையோடுதான் தலைவி ஆரம்பிக்கிறாள். இப்போதுதான் “உங்க ஊரப்பத்தி தெரியாதாக்கும்” என ஆரம்பிக்கிறார்கள்.
பாடல் :
மாசுஅறக் கழீஇய யானை போலப்
பெரும்பெயல் உழந்த இரும்பிணர்த் துறுகல்
பைதல் ஒருதலை சேக்கும் நாடன்
நோய்தந் தனனே தோழி !
பசலை ஆர்ந்தன குவளை அம் கண்ணே !
–கபிலர்
குறுந்தொகை பாடல் 13.
*பெயல்=மழை ; பைதல்=பசுமை.
